"Dostoyevski sürgün yıllarında, hapishanedeki bir köpekle, insan ilişkileri üzerine gözleme dayalı bir deney yapar.. Köpeği takibe alır ve yanından geçerken her mahkûm tarafından tekmelendiğini gözlemler... İlginç olan, köpeğin mahkûmlardan kaçmaması ve yanına bir mahkûm yaklaştığında otomatik olarak eğilerek tekme pozisyonu almasıdır... Köpeğin her yanından geçen mahkûm otomatik olarak köpeği tekmeler... Dostoyevski de, bir gün köpeğin yanına yaklaşır ve başını okşamaya başlar... Köpek bir süre şaşkın şaşkın ona baktıktan sonra, hızla yanından uzaklaşır ve acı acı havlar... Önüne gelen mahkûmun tekmelediği köpek, o günden sonra nerede Dostoyevski’yi görse kaçar ve ona bir daha asla yaklaşmaz..."   Köpeğin tekme atanlardan kaçacağı yerde başını okşayan Dostoyevski’den kaçmasının bir psikolojik açıklaması vardır elbet! Kötülüğü hayat şartı kabul etmiş canlıların sevgiyi, kardeşliği, paylaşmayı görünce çok büyük şaşkınlık yaşamaları ve afallamalarıdır bu... Ruhu köleleştirilmiş bu köpek sevgiye açtır... İnsanlar için de geçerlidir bu... Bazen kötü davrandığınız insanlar size tapar bazense iyi davrandıklarınız sizden nefret eder... Dostoyevski'nin "Ölü Evinden Anılar" kitabından alıntıdır...   Hiç fark ettiniz mi? Ben çok fark ettim. Bir ortamda kaba, snop davranan, yukarıdan, aşağılar gibi bakan kişilere bir çok kişi daha hassas davranıp, memnun etmek için özel çaba sarf ediyor. Hatta siz kibar ve insancıl davranan olarak görülmeyip, fark edilmediğiniz, saygısız davranan kişiye gösterilen saygının gösterilmediği olabiliyor. Bu tip durumlarda artık aklımıza hemen  Dostoyevski'yi getirerek problemin bizde ve davranışlarımızda değil, karşıda olduğunu kabul edelim....   İyiliği ve kötülüğü karıştırmayıp, iyi ile kötüyü ayırt edecek kadar duygu ve düşünce sağlığımızı kaybetmemek dileğiyle herkese hayırlı Cumalar diliyorum.   Sevgiyle kalın...