Adımı çiçek koymuşlar ama ne baharımı yaşadım  ne de yazımı. Hep son bahardayım hep kışı yaşıyorum. Yüreğimdeki ateş ile üşüyorum. Yalnızlık alın yazımmış çok geç anladım. En sevdiğim el imiş düşünce anladım. Hep düşene vurdular, yaşayınca anladım. Kaderime boyun eğip Allaha yalvardım... Kimsesiz kalmışım gurbet ellerde. Yaralı yüreği soran bulunmaz. Akar gözyaşım silen bulunmaz. Derdin nedir diye soran bulunmaz. Buralar çok ızsız bir dost bulunmaz. Kaderimi yaşarım sevdam bulunmaz. Gecelerim karanlık, yolum bulunmaz. Sessiz sedasız eriyorum, bir gören bulunmaz. Şimdi ben ne yapayım bir çözüm bulunmaz. Suçsuzdan bir suçlu olanımdan hesap soranım bulunmaz. Derdimi anlatsam yürekler dağlar dayanmaz. Yaratandan başka dost bulunmaz... Bir gün gelir başka insan olacağım. Her şey değişir ama acılar değişmez, Umutla hayata sarılacağım. Yalnızlık yüküm çok ağır gücüm yetmez. Teselli bulunmaz. Kanar yüreğim merhem bulunmaz. Ölüm fermanım yazılmış benim., Gözümden yaş değil kan akıyor kan. Gönül pınarım kurumuş benim, yollarım kapanmış. Bir yanımda cellat bir yanım uçurum. Ne yapayım baştan kırılmış kalemim. Umutsuzluğa kardelen çiçekleri ekiyorum. Hüzün dolu yalnızlıkta kalabalıkta kayboldum. Bir savaşta cenk ediyorum kimse bilmiyor. Ben yalnız ben hüzünlü kardelen. Sığınma evi sıcak ama ben üşüyorum. Bu ev ağlıyor kimse bilmiyor. Yıkılan gençliğim umut dolu kalbim. Ezen eş diye verildiğim o kişi benim Anam Babam. Korkularım var göz yaşı ile yıkanan. Ölüm fermanım var benim.. Kimse bilmiyor. ................................. Ne acı şeydir insanın hayalsiz yaşaması. Biz küçükken kırıldı kanatlarımız aslında bir türlü uçmamıza izin verilmediler. Hep sen kız çocuğusun, yapamazsın, denildi. Sonra evlisin ve annesin yakışır mı dediler. Hep ipler onların elinde bir kukla gibi onların istediği yöne gittik. Peki peki biz ne zaman biz olacağız, kendimiz için yaşayacağız, ne zaman ipler bizim elimizde olacak. Kadın olmak suç mu onların da  yaşamaya hakkı yok mu, Kadın kadın olmak onlara göre  sadece çocuk doğurup onların hizmetini görüp susmak mı bu mu kadınların hakkettiği bu mu. Tabi ki hayır hak etmiyoruz. Biz sesimizi çıkartmadığımız sürece onların bu gelenek haline getirdikleri şiddet hep devam edecek . Gelip hepimiz birlik olup Onlara bir daha aynı şeylere maruz kalmayalım . İkinci defa bu şansımız da  olmaya bilir. Boyun eğip kaderimizmiş gibi kabullenmeyelim. Bizim bizimde bir canımız, yaşamaya hakkımız var. Şu an bir adım attık biz burada. Onun savaşını mücadelesini veriyoruz hep birlikte.  Sakın ola ki bundan sonraki hayatımızda susup o yetkiyi onların eline  vermeyelim. Kendimize değer verelim ki karşı taraftan da değer görelim.  Artık bir Ana bir Baba yok bu yolda zorla biri ile evlenmek zorunda değiliz. Yalnız değiliz Devlet var Sığınma evi duvarları sanki daha bir ısındı.  Kardelenler Açmaya başladı içimdeki acı kimse bilmese de kanıyor ölüm korkutmuyor beni. Kardelenler üşüyor kimse bilmiyor.